Blauwe
zaterdag
Veel
mensen hebben het altijd over de blauwe maandag, maar voor mij is de
zaterdag vaker blauw dan de maandag. Op maandag is namelijk het
buurtcentrum open en dan kan ik even met wat mensen kletsen bij een
bakkie koffie. Op zaterdag is het dicht. Natuurlijk zou ik ergens
anders een bakkie koffie kunnen gaan drinken, maar dat doe ik niet
graag in mijn eentje.
Gisteren
ben ik wel in mijn eentje naar café Wilhelmina gegaan en heb ik daar
een trappist gedronken en een beetje gekletst met de aanwezigen.
Ben ik
eenzaam? Ben ik alleen?
Soms
voel ik me alleen, bijvoorbeeld in de weken na mijn operatie. In die
periode heb ik alleen mijn dochter op visite gehad. Daar was ik heel
blij mee. Had ik wat anders verwacht? Nee, niet echt, maar ik hoopte
het wel. Ik hoopte dat er iemand zomaar een keertje zou bellen om
langs te komen. Om te informeren of het goed ging met mij.
Ik
kreeg een bosje bloemen van Arjen met een kaartje met de boodschap:
Beterschap! Verder kreeg ik nog twee kaartjes toegestuurd van Marjon
en van Bert. Een enkel appje met de vraag: Hoe gaat het nu met je?
Met die 'kleine' dingen was ik heel blij. Bedankt aan de
belangstellenden!
En
toch...als ik de reclameboodschap van de overheid voorbij zie komen
over eenzaamheid: "Iedereen kan iets doen aan eenzaamheid."
Maar ben
ik dan wel eenzaam? En daar kan ik toch ook zelf iets aan doen! Ik
kan naar buiten en ergens iets gaan drinken of eten, waar ook andere
mensen zijn. Maar wie gaat er ergens eten in een restaurant in zijn
eentje? En wat doe ik met het kostenplaatje? Ik heb geen inkomen. Ik
heb verschillende keren gesolliciteerd, maar ben niet aangenomen. Dan
kwam er de derde operatie aan de borsten. Drie jaar op rij extra,
onvoorziene kosten. De verzekering betaalt namelijk niet alles. Nu
lijkt het of ik begin te jammeren dat ik het slecht heb en zielig
ben, maar dat is niet zo. Het jammeren wel! Dat is wel duidelijk.
Maar ik heb het niet slecht. Ik kan redelijk goed voor mezelf zorgen.
Alleen had ik graag visite gehad in de periode na de operatie, de
tijd dat ik geen auto kon rijden. Volgende week ga ik proberen een
ritje richting familie en vrienden. Volgens sommigen woon ik namelijk
te ver weg.
Toen
ik in Afrika woonde zag ik veel vrienden vaker, dan sinds ik terug ben
in Europa. Nu is de afstand 120 kilometer, destijds was het 6000
kilometer, maar telkens ik hier was werd er afgesproken om elkaar
even te zien en bij te babbelen. In het hier en nu heeft echter
iedereen het 'druk' en wegens werk weinig tijd om eens samen te
komen. Dat is jammer.
Jammeren
over eenzaamheid en alleen zijn. Soms lucht het op. Laat een ander
eens nadenken over wat eenzaamheid is. Hoe ga je er mee om? Hoe ga ik
er mee om? Blijf ik treuren en zeuren of laat ik dat niet gebeuren?
Tijd om er een gedicht uit te stampen. Ik zal proberen er een twist
aan te geven, want humor hoort ook bij het leven.
O, o,
o,
wat
voel ik me alleen
ik kan
nergens heen
ben
nog aan het herstellen
jij
zal me toch wel bellen
om
iets leuks te vertellen
dan
gaat plots de bel
langzaam
kom ik omhoog van de bank
gaat
weer de bel
maar
ik ben niet zo snel
heb
twee slangen in mijn lijf
half
gevulde flessen met wondvocht en zooi
niet
prachtig niet mooi
ik
loop roepend door de gang
ja ja
ik kom er aan
open
de deur en sta daar
met
mijn zakje met flessenzooi
de man
roept vrolijk
een
bosje bloemen voor u
wat is
dat nu
Beterschap
ik
denk
beterschap
met je
schap
herstel
maar rap
en ik
hoop dat de drab
snel
stopt met druppen
de
thuisverpleging komt de slangen verwijderen
donderdag
links
en het
doet verrekkes zeer
ik zou
haar bijna een klap verkopen
en ik
begin te hopen
dat er
vrijdag een ander zal zijn
maar
het is dezelfde
en ook
de rechterkant doet verrekkes pijn
operaties
15
september 2017
14
september 2018
17
september 2019
je
raadt het al
2020
sla ik
september over
behalve
voor visite
daar
wil ik van genieten
dus
pak je agenda erbij
en
maak alvast een afspraakje met mij
eenzaamheid
we
doen er samen wat aan
want
wij hebben alvast een date in onze agenda staan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten