Emotie versus verstand

Emotie versus verstand

Soms neemt het één een loopje met het ander. Vast herkenbaar voor velen van jullie. Zelden, tot zelfs geen enkele keer, heb ik iemand ontmoet die dit niet heeft meegemaakt. Emotie ligt niet altijd op hetzelfde lijntje als verstand.

Logisch nadenken, nuchter beredeneren, analyseren, het op de juiste manier plaatsen en verwerken.

Mijn leven heeft al veel kanten gehad. Met mijn 53 jaar op de teller heb ik het nodige al wel meegemaakt. Toch schrok ik deze avond (14 april 2021) van tranen. Een simpele reactie tijdens een korte reeks die enkele weken geleden begonnen is op t.v. namelijk op Net5 en op de Vlaamse televisie: "Your Honor". Misschien volg jij het ook?

In de aflevering van deze avond werd er gesproken over wat iemand zou doen als er plots midden in de nacht een vreemde aan je bed zou staan met een wapen?

Het moment waarna dit gezegd werd, zakte de bank vanonder mijn billen.

Mijn hart kromp ineen.

Mijn adem stokte.

Mijn tranen volgden.

Waarom?

Degenen die dit al eens meegemaakt hebben, zullen weten waarom. Misschien reageren hun lichamen niet zoals het mijne deed, maar ze zullen er wel aan terugdenken, misschien wel over dromen...

Je bedenkt/overpeinst wel eens wat je zal doen in zo 'n situatie. Maar als je daadwerkelijk die situatie meemaakt is je reactie niet zoals in je bedenkingen of in je dromen.

Mijn ervaring is erger dan de nachtmerrie. 

Het gebeurde toen ik nog in Senegal woonde. We zouden het weekend verhuizen naar een ander dorp, van Kafountine naar Diannah. Het was ongeveer acht kilometer verderop. Het meeste was al overgebracht naar de nieuwe woning en het laatste beetje stond netjes ingepakt. Het was nog een keer of twee rijden en dan zaten we in het nieuwe huis.

We lagen al een tijd in bed, maar de slaap kwam niet echt. Misschien van de spanning om hier echt te vertrekken? Ik hoorde gestommel in huis. Het zou kunnen dat de hond wat onrustig was, omdat er een beest overdag naar binnen was gekropen. Ik ging uit bed en liep met mijn zaklamp door het huis. Ik zag niet veel bijzonders, dus kroop ik terug naast Rafael. We hadden al enkele weken ruzie, hij verbrak in Europa onze relatie, maar ik mocht nog mee terug naar huis om mijn spullen bij elkaar te zoeken en mee naar Europa te nemen. Ik maakte hem dus niet wakker, ondanks mijn onrustig gevoel.

Omdat ik met de zaklamp door het huis had gelopen was het een hele tijd stil. Ik viel echter niet in slaap. Ik lag na te denken over wat zou komen: de verhuis naar Diannah en hoogstwaarschijnlijk daarna mijn verhuis terug naar Europa.

Er was weer gekraak en vreemde geluiden in de andere kamer. Ik richtte me op en keek vanuit bed in de gang. Zou er een beest zitten?

Ik zag een zwak lichtje naderen. Toen ging het uit. Had ik gedroomd? Maakte ik mezelf iets wijs? Terwijl allerlei gedachten opkwamen zag ik een silhouet van iemand...een groot iemand de slaapkamer binnenkomen. 

Ik porde opzij tegen Rafael zijn rug aan en riep: "Daar is iemand!"

Rafael snapte even niet wat er gebeurde, maar toen ik het felle licht van mijn zaklamp op de grote man naast ons bed scheen vloog hij uit bed. In zijn nakie rende hij naar mijn kant van het bed en viel de man al gillend aan.

Ik zat ondertussen rechtop in bed met de zaklamp op het tafereel gericht. Ook gillend.

De man had een machete vast en probeerde daarmee op Rafael in te hakken. Hij siste naar ons: "Silence".

STIL ZIJN!?!

Dat denk je toch niet echt hè? We gilden des te harder. Rafael pakte de ventilator en de man sloeg die aan stukken. Riep dat zijn partner ook binnen moest komen, maar die kwam niet. Die is waarschijnlijk gevlucht omdat deze Europeanen te hard gilden.

Uiteindelijk vluchtte de man ook weg naar buiten. We hebben veel geluk gehad.

Ik dacht dat mijn verstand wel wist dat ik nu in Nederland zit, ver weg van die akelige man met zijn grote kapmes. Ik heb daar de rest van de tijd met een geladen handkruisboog naast mijn bed geslapen. Ik oefende elke dag. Als er nog eentje had gedurfd, dan had ik er eentje vermoord. Geen twijfel mogelijk. Hier ligt er een groot mes naast mijn bed...je weet maar nooit.

Mijn emotie werd even geprikkeld vanavond door die tekst in "Your Honor", tranen...

Mijn lijf verkrampte, adem stokte...

Er was geen nare man in mijn huis. Het waren de nare herinneringen van toen, die me even opschudden, even onderuit haalden, even deden denken aan Senegal. 

Potverdorie! Kut-moment! Ik leef nog, maar het had net zo goed anders af kunnen lopen.