Ode aan Alexandra
je ging te jong
het geeft me tranen
onmacht
onwerkelijk gevoel
van
weet ik veel
ik hoor nog je stem
toen we naar je zusje kwamen kijken
“je mag niet kijken”
“niet aanraken”
“niets zeggen”
we mochten niet dichterbij
en nu ben je weg
plots van ons weg
het is stil
en het enige dat rest
is de herinnering
Alexandra de Rooij
elke 20 januari dacht ik aan jou
elke keer liet ik niets horen
maar ik denk wel aan je
elke keer
weer
Oh my God.... Nog zoiets wat er op je berg ligt....
BeantwoordenVerwijderenSoms moet je niet tellen wat je dragen moet
Het is een kunst om te leven in het nu
Te genieten an het wel....
Te dragen van het toen....
Dat maakt wat we zijn en wat we doen....
Veel courage....
Hou ze verder onderweg in jouw hart Ilonka ...
BeantwoordenVerwijderenZe weet en voelt het best
Liefs
Johan
Johan mijn hart zit vol met geliefde mensen die ik nooit zal vergeten. Ik hoop dat ik ook zo in harten zit.
Verwijderen