deze morgen werd ik wakker
zoals de meeste nachten was ik er al uit geweest
zo rond een uur of vier
pijn in de schouders, de ellebogen en polsen
waardoor vingers bleven tintelen
niet de tintelingen die ik 's nachts voelen wil
de pijnstillers helpen nog steeds niet
enkel verstommen ze mijn duistere gedachten
gisteren in een dal
vannacht een val
vanochtend verlichting
nee
niet van de zon
de bodem is daar
na de tranen komt ja
net als na de regen
zonneschijn
niet veel
maar een beetje is ook voldoende
om even op adem te komen
misschien durf ik dan toch
deze morgen
beginnen met dromen
ik zou willen
dat ik kon gillen
het uitschreeuwen
vol passie
vol zin
in dat nieuwe begin
maar momenteel
ligt mijn moed
loodzwaar
beneden
naar mijn schoenen gezakt
en er uit gegleden
mijn lijf beetje stijf
geen soepel bukken
om het op te rapen
bij me te nemen
pijnstiller in een glas
stampen op de moed
versplinter het aan duizend stukjes
ze vliegen alle kanten op
mijn stramme vingers graaien
naar alle moed
kleine gelukjes
geen nood
ik ga niet ten onder
zit in een stevige boot
en zie de lichten van de vuurtoren
 |
| foto: Mariska Nooijens, Casamance Senegal 2016 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten