Een Kerstverhaal uit mijn jeugd

Vandaag een ouwetje van toch wel veertig jaar geleden. Kerst was in aantocht, de geur van een verse dennenboom hing al een tijdje in huis. Mijn vader stak die in een emmer en vulde deze met zand aan. Als de boom dan in de goede hoek van de kamer stond, draaide en duwde hij net zo lang tot de boom "kaars"-recht stond...in onze ogen. Je wist het pas zeker als de piek er op geplaatst werd.

Alle slingers en ballen en niet te vergeten de lampjes werden van de zolder gehaald. We hadden gekleurde lichtjes wat een heel speciaal effect gaf. Zoals altijd werden eerst de lampjes getest voor ze de boom ingingen. Na de lampjes kwamen de ballen aan de beurt. Elk jaar misten we wel een paar haakjes, omdat er het jaar daarvoor ballen gesneuveld waren en met het opruimen ook de haakjes werden weggegooid.

 De grootste ballen hingen onder en hoe hoger je kwam hoe kleiner de ballen waren. Het waren bij ons niet alleen ballen, maar ook vogeltjes, muziekinstrumentjes, bellen, pegels, besneeuwde mastappeltjes en allemaal van diverse kleuren net als de lampjes. Dan gingen er de slingers in en soms engelenhaar, maar meestal niet. Als laatste de piek en zelden moest de boom rechter of anders gedraaid worden.

Onder de boom vielen gedurende die weken de naalden, maar dat werd er met liefde bijgenomen. Men zei dat een boom met kluit geen naalden verloor, maar dat bleek een fabeltje. De boom acclimatiseren hielp er ook niet aan. Het was gewoon iets wat ook bij kerst hoorde.

Net zoals er een boom met ballen bij hoort, hoort er ook een kerststukje bij en dan bedoel ik geen toneelstukje, maar kleine kunstwerkjes met takjes die van de boom waren geknipt. Waarbij vaak ook een beetje hulst met rode besjes, een rood lint, kleine balletjes en niet te missen een lange witte kaars gebruikt werd. Het geheel in oase gestoken. Met kerst branden in ons huis kaarsen en zeker bij het avondmaal kwamen er kaarsen op tafel. Misschien om het eten een beetje te verdoezelen, mijn moeder was niet de beste kok. Maar misschien ook omdat het gewoon gezellig oogde.

In de aanloop naar kerst werden er ook kerststukjes op de bijzettafeltjes en op onze tv gezet. Met daarin ook een witte kaars en die werd 's avonds aangestoken. Bij ons geen donkere dagen voor kerstmis...er brandde altijd wel ergens een kaarsje of beter gezegd kaarsjes.

We zaten te eten heel rustig en op ons gemak, zover dat mogelijk is met zes kinderen rond de tafel. Met kerst aten we in de kamer. Normaliter aten we in de serre die aan ons huis gebouwd was, maar kerst was speciaal. Gekleurde lichtjes en veel gekleurde ballen en slingers, een feestmaal op tafel...wat wil een mens nog meer?

Ik weet niet meer precies hoelang we al aan tafel zaten en of we eigenlijk al veel gegeten hadden of niet, maar één ding weet ik nog wel, een piepklein zacht stemmetje van mijn oudste zus die eigenlijk keihard riep:

"BRAND......BRAND" 

Stel je dat eens voor op haar zachtst, er kwam bijna geen geluid uit. Meer een benauwd stemmetje: "brand...brand"

Iedereen vloog van de tafel, chaos, door elkaar heen lopend, roepend, vol verbazing. Rondkijkend waar het vuur was. Op de tv stond het kerststukje in de fik.

Gelukkig geen al te grote brand en we zijn er goed vanaf gekomen, maar bij deze een waarschuwing naar iedereen: "Wees voorzichtig met kaarsen in huis."

We vinden het allemaal wel gezellig van die kaarsen en waxinelichtjes overal in huis om de donkere dagen te verlichten, maar let allemaal een beetje op. Denk niet dat waxinelichtjes met aluminium bakjes er omheen veilig zijn, want bij mij zat er laatst een lek bakje tussen en de hele tafel liep onder kaarsvet. Zet ze in een glaasje of op een bord. Veiligheid boven alles! Ook in de aanloop naar kerst.

Fijne Kerstdagen allemaal!