zeer rustig voel ik beroering van binnen

het is alsof popjes een voor een openbarsten

ik druk mijn hand tegen mijn buik

wil het tegenhouden

hersens protesteren tegen alle gevoel

roepen: 'weet je nog!'

maar ik wil zo graag leven

je armen rond me voelen

mezelf geven

vol passie liefhebben

kleine rupsjes worden gevoed

door strelingen en zachte zoenen

al snel, misschien te snel

stijgt de eerste vlinder op

verstand zegt te remmen

hart stelt zich terug open

zal niet tegen hetzelfde aanlopen

10, 20, 50, 100 vlinders fladderen

doorheen mijn buik

doorheen mijn hoofd

ik raak verward

volg ik mijn verstand of toch mijn hart?

Bange vlinders

of ben ik bang voor vlinders?

als ik niets meer van mij laat horen

besta ik dan nog wel?

als ik niets van jou hoor

is het dan dat ik je bel?

of niet?

en doe ik je daarmee

onbedoeld verdriet?

als ik niets meer van mij laat horen

zal ik er wel nog zijn?

als ik niets meer van jou hoor

doet het me geen pijn

of wel?

is het enkel een ander pad dat we volgen?

een vrije keus

en als je in de buurt bent

laat dan wat van je horen?

het gaat goed

zoals het nu gaat

veel puzzelstukken liggen op de juiste plek

soms ga ik nog wel op mijn bek

maar dat is niet gek

de dagen lengen weer

zoals mijn leven

ik heb nog veel te geven

en vergeven

genieten van koken

van wandelen buiten

van een knuffel

van vogels die fluiten

van een nieuwe plant voor binnen kopen

van in het bos met jou te lopen

ik wil weer de mouwen opstropen

aan een nieuwe dag beginnen

kijken waar de weg heen leidt

ik heb de tijd