Sinds ik terug ben uit Afrika, waar ik bijna 4 jaar gewoond heb, heb ik veel meegemaakt. Soms lijkt het of het hier ook vierkant draait net als in mijn vijfde boek "Het draait hier vierkant", gevuld met waargebeurde verhalen over onze avonturen in Senegal.
Drie boeken heb ik kunnen schrijven met waargebeurde verhalen, helaas waargebeurd. Er rijst soms de vraag of je de tijd terug zou willen draaien? Maar nee! ik zou zeker niet terug willen naar de afgelopen zes jaar. Geef mij maar gewoon DE TOEKOMST
Nu ik hier in Terneuzen woon is er veel veranderd in mijn leven en het ergste wat mij kon overkomen, overkomt jullie allemaal: een ziekte die onvoorspelbaar waart door en rond ons. Ik heb in Afrika geleerd hoe ik bepaalde zaken kan overleven: zonder elektriciteit, gas en stromend drinkbaar kraanwater. Maar uiteindelijk heb ik toch aangeklopt bij de gemeente om een bijstandsuitkering te verkrijgen. Sinds eind 2012 heb ik geen salaris of uitkering ontvangen, ik leefde van mijn spaargeld en van hetgeen ik overhield na mijn scheiding. Bij de vereffening/verdeling kreeg ik een stuk grond in België. Dat heb ik kunnen verkopen en van dat geld heb ik een huisje gekocht. Een dak boven het hoofd heeft iedereen nodig, vooral in deze contreien die iets of wat kouder zijn dan Senegal.
Ik ben dankbaar en trots dat ik me tot op zekere hoogte kan redden. Er zit echter ook een keerzijde aan: ik heb moeite om mezelf te vergeven dat ik ooit gescheiden ben en dat ik mijn kinderen in de steek heb gelaten. Hoewel ze het bij mijn ex redelijk goed hebben...denk ik. Hoop ik. Gelukkig ben ik bij hem en de kinderen welkom.
Dit verhaal gaat over hoe en waar ik nu woon. Ik heb sinds vorig jaar een buurvrouw en soms maken we een praatje, vanaf haar dakterras kijkt ze dan in mijn tuintje of op straat. Laatst (redelijk in het begin van de corona) vertelde ze dat ze voor de eerste keer oma zou worden. Heel leuk, maar ze mocht wegens corona niet bij haar dochter op visite, tenzij een raamvisite. Het is niet hetzelfde als kraamvisite, maar dat heeft ze dus ook wel gedaan. Nu is ze gelukkig wel al bij haar eerste kleindochter langs gemogen en zijn ze ook bij haar op visite geweest.
Mijn buurvrouw heeft in het corona-tijdperk haar baan verloren en heeft alleen nog haar krantenronde. Ze mag nu naar de voedselbank en ook naar de kledingbank. Ik wist niet eens dat er een kledingbank was. Ze heeft me afgelopen maandag uitgenodigd om eens koffie te komen drinken en dat heb ik met twee handen aangenomen, want ik zit vaak ook maar alleen.
Sinds eind mei krijg ik een bijstandsuitkering en ik had het daar van de week over met mijn buurvrouw. Ze vroeg me of ik dan ook naar de voedselbank mocht, maar daar heb ik niks over gehoord van de gemeente, dus ik moest hierop 'nee' antwoorden. Ze zei me dat ze donderdagmiddag zou gaan. 's Avonds ging de bel en ze gaf me een deel van haar groente, een halve kool, wat groentes en geprepareerd deeg om kruidnoten te bakken, omdat ze wist dat ik graag iets bak. Ik vind dit ontzettend lief. We hebben allebei niet veel te besteden, maar we delen wat we hebben.
Ik deelde dit op facebook, omdat het een positief iets is in deze negatieve tijden. Een keer een warm verhaal met onschuldige mensen die weinig hebben, maar zelfs dit weinige delen. Ik kreeg wat reacties en heb uiteindelijk de post verwijderd, maar plaats hier toch mijn verhaal. Ik ben blij met mijn buurvrouw en zij is blij met mij. Ze weet dat ik van een bijstand moet leven en geeft me af en toe een extraatje, dat verdient een groot applaus. Dat is mijn mening.
Gisteren heb ik heerlijke groentesoep gemaakt en vandaag een groentelasagne, wat wil een mens nog meer? Ik hoef niet heel veel meer, behalve een prins op zijn witte paard, een droomvriend, een man OF vrouw die me voor de rest van mijn leven liefheeft...haha en toch...
